Bateria "Schleswig-Holstein" w Helu
Wojska niemieckie praktycznie zaraz po zakończeniu Kampanii Wrześniowej rozpoczęły prace nad zabezpieczeniem wód Zatoki Gdańskiej. Znajdujące się tu porty Gdańsk i Gdynia miały duże znaczenie gospodarcze i militarne dla Niemiec. Gdynia, przemianowana na Gotenhafen, stała się jedną z największych baz niemieckiej marynarki wojennej w basenie Morza Bałtyckiego. Głównym i potencjalnym zagrożeniem była radziecka Flota Bałtycka, która dysponowała ciężkimi okrętami z artylerią kalibru 305 mm oraz planowanymi z uzbrojeniem rzędu 380-406 mm. Nie wykluczano także interwencji floty brytyjskiej. Nowe baterie, aby podjąć równorzędną walkę z okrętami tej klasy musiały być wyposażone w działa co najmniej takiego samego kalibru. Dlatego postanowiono zastosować największe i najcięższe armaty kalibru 380 mm i 406 mm.
Półwysep Helski, wysunięty daleko przed redę portów w Gdyni i Gdańsku, idealnie nadawał się na lokalizację takiej baterii. Najszersze miejsce mierzei niedaleko Helu i gęsty las ułatwiały maskowanie i tu właśnie postanowiono rozpocząć budowę zgodnie z rozkazem z dnia 19 października 1940 roku. Jedynym minusem był wysoki poziom wód gruntowych i niestabilny grunt. Z tch względów wszystkie obiekty są naziemne, jedynie zamaskowane obsypką na stropie.
Latem 1941 roku główne prace budowlane i montażowe były praktycznie ukończone. Przeprowadzono próbne strzelania i bateria weszła do służby pod nazwą "Schleswig-Holstein" nadaną na cześć szkolnego pancernika, uczestnika walk na Wybrzeżu.
Niecały rok później, latem 1942 roku, działa zostają rozmontowane i bateria przenosi się do Francji nad kanał La Manche z zadaniem obrony odcinka Wału Atlantyckiego w rejonie Pas de Calais.
Dla baterii zbudowano 3 stanowiska ogniowe dla armat, wieżę kierowania ogniem oraz dwa schrony amunicyjne. Z uwagi na skalę budowy i wielkość dział do każdego stanowiska doprowadzono normalnotorową kolej. Specjalne estakady, na których montowano dźwigi, umożliwiały montaż ogromnych armat.

Torpeda jest wystrzeliwana przy pomocy sprężonego powietrza z wyrzutni nakierowanej na wyliczony kierunek do celu. Torpeda parogazowa ma dwie przeciwbieżne śruby, napędzane przez turbinę zasilaną gazami spalinowymi ze spalania alkoholu pod wysokim ciśnieniem. Taka torpeda może pokonać dystans ok. 3 km. Jej wadą jest spieniony ślad torowy powstały z resztek gazów napędowych, co pozwala ją zauważyć.
Tor torpedy jest stabilizowany tak, aby utrzymywała stałą głębokość i stały kierunek, dzięki zamontowanym w niej żyroskopom. Torpeda z głowicą akustyczną może zmieniać kierunek, sterując w stronę źródła dźwięku - pracujących śrób jednostki nieprzyjaciela.